İçim yine bi garip. Aynı eski zamanlardaki gibi. Herkesinkinden farklı. Eğlenceli değil. Hüzün verici. Kışkırtıcı. Aynı kara gökte patlayan bir şimşek gibi. Göz alıcı. Korkutucu. Her zaman kaçtığım ama hayatın beni içine çeken girdabı gibi karşı konulmaz. Sanırım benim kaderim benim alınyazım. Girdabın içine düşmek ve hep bir çıkış yolu aramak. Ararken bulamamak ve daha fazla isyan etmek. İsyan ettikçe elindekini kaybetmek.
Peki tek suçlu böyle hissetiğim için ben miyim? Bana böyle hissettirenlerin hiç mi suçu günahı yok. Onlar hep mi kazanan bense kaybeden olmak zorundayım. Kaybetmek sadece benim gibilerin mi hakkı sadece. Bilmiyorum. Aslında hiç mi düşünmek istemiyorum. Beni düşünmeye sevk eden herşeyden nefret ediyorum. Kaçıyorum. Ama sonuç hep aynı. Kaybolan ben ve benim güzel zamanlarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder