Uzun zamandır ilk defa sakin ve tek başımayım. Aslında düşününce yazacak çok şeyde bulamıyorum. Ama içimde dışa vurulması gereken bişilerin varlığını da hissetmiyor değilim. Sanki bütün kelimelerim tükenmiş ve ben cümle kurmakta zorlanıyorum. Sanki herşeye küsmüş bir çocuk gibi köşeme çekilmiş içten içe kendime acıyorum. Bunu kimseye hissettirmeden kimseden yardım dilemeden çözmek istiyorum. Ama olmuyor, olamıyor. Hayata küsmenin zamanı değil diyorum bi yandan, bi yandan zaman dursun akmasın istiyorum. Çok şey istiyorum her zamanki gibi. Biliyorum. Ama yine biliyorum ki beni bilen bilir. Göründüğü kadar güçlü olmayan en ufak hezeyanda içinde depremler yaşayan ve kolay kolay bir daha kendini toparlayamayan biriyim. Güçlü görünmek için herşeyi göze alan ama başkaları için ufacık önemsiz bir şeyde bütün güçsüzlüğünü, dengesizliğini ve çocukça duygularını açığa vuran biriyim. Elimde olmadan yapıyorum bunu. En samimi en gerçekçi şekliyle. Ve aynı zamanda en anlaşılmaz haliyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder